Қош бол, екі полюсті Әлем

«Қырғи-қабақ» соғысының ақырғы белесін Берлин қабырғасының бөлшектеуін санайды. Яғни оның нәтижесі туралы айтуға болады. Бірақ бұл ең қиыны. Мүмкін «қырғи-қабақ» соғысының нәтижесін тарих тиянақтайды. Оның ақиқатты нәтижесі онжылдықтар өткен соң көрінетін болар. Қазір біз объективті емеспіз. Бір жағынан «қырғи-қабақ» соғысы аяқталған жоқ, ол келесі фазаға өтті деп есептейтін адамдар да аз емес, екінші жағынан көпшілігі оның нәтижелерін жаңа қарсыласудың басталуы деп қарастырады. «Қырғи-қабақ» соғысының кемшілігі неде? Бастысы мүмкін оның соғыс шегінде балансы болар. Қарсыласушылар соғысқан жоқ, бірақ оған негізделіп дайындалғаны соншалық, соғыстың әр уақытта басталу мүмкіндігі жоғары еді. Әлемдегі әрбір оқиға жағдайлары жаман, жақсы ретінде қарастырылды. Егер бір жаққа ол пайдалы болса – жақсы, қалғандары жағымсыз. Тұтас адам ұрпақтары деформацияланған психикамен өсті. Ол қоршаған ортаны қабылдаудағы барабарлықсызда көрініс тапты.

Бірақ бұл соғыстың көптеген жағымды жақтары да болды. Біріншіден бұл оның нағыз соғысқа ұласпауы, яғни, ұзақ уақытта қарсыласу жақтары қарым-қатынастарын қарусыз шешіп отырды, екіншіден ол алғашқы рет қарсыласып жатқан жақтарды келісімсөздер жүргізуге және қарсыласу ойынына анықталған ережелер енгізуге мәжбүр етті (қарулану жарысын шектеудегі тұтас келісім жүйелері бұған дәлел). Қарулану жарысы құбылыс ретінде сөзсіз минус таңбасы болды. Ол материалдық ресурстарды көп талап етті. Бірақ әрбір құбылыс ретінде оның да жағымды жақтары болды. Бұл жерде жаратылыстану ғылымдарының «алтын ғасырын» айтуға болады. Оның дамуынсыз қарулану жарысының болуы екіталай еді.

Ақырында негізгі құраушы, бір жақтың жеңісін  анықтаған – ол жалпыадамзаттық құндылықтар. Оны техниканың фантастикалық дамуы, идеологиялық айлақорлық ықпал да жеңе алмады.